Τα τελευταία χρόνια, το τόφου (tofu) έχει μετακινηθεί από τα ράφια των ασιατικών παντοπωλείων στα ψυγεία των σούπερ μάρκετ όλου του κόσμου καθώς αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης στροφής προς τις φυτικές πρωτεΐνες.

Εστιατόρια υψηλής γαστρονομίας το δουλεύουν με τον ίδιο σεβασμό που άλλοτε κρατούσαν για το ψάρι ή το μοσχάρι, ενώ οι καταναλωτές το δοκιμάζουν είτε για λόγους υγείας είτε περιβαλλοντικής συνείδησης. Η ουδέτερη γεύση του και η ικανότητά του να παίρνει τον χαρακτήρα οποιουδήποτε καρυκεύματος, το καθιστούν υλικό-«καμβά» για κάθε κουζίνα.

Το ταξίδι του τόφου από την Κίνα των Χαν στο σήμερα

Η ιστορία του τόφου ξεκινά γύρω στο 200 π.Χ. στην Κίνα, κατά την περίοδο των Χαν. Η παράδοση αποδίδει την ανακάλυψή του σε έναν Κινέζο πρίγκιπα αλχημιστή, που αναζήτησε τρόπο να πήξει το γάλα σόγιας με θαλασσινό νερό. Από εκεί εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ανατολική Ασία, στην Ιαπωνία, την Κορέα, το Βιετνάμ, με κάθε κουζίνα να του δίνει διαφορετική θέση στο τραπέζι, ως καθημερινό φαγητό, ως συστατικό σε περιόδους νηστείας και σε steet food. Η Δύση το γνώρισε πολύ αργότερα, μέσα από τα κινήματα της μακροβιοτικής και της χορτοφαγίας του 20ού αιώνα.

Η διαδικασία παραγωγής



Η παρασκευή του τόφου ξεκινά με το μούλιασμα των σπόρων σόγιας. Οι σπόροι πολτοποιούνται και βράζουν ώστε να προκύψει το υγρό που θυμίζει γάλα, το οποίο στη συνέχεια πήζει με την προσθήκη φυσικής πηκτίνης όπως είναι το νιγκαρί (χλωριούχο μαγνήσιο) ή το ασβέστιο. Το πηγμένο υλικό στραγγίζεται και πιέζεται σε καλούπια μέχρι να πάρει τη χαρακτηριστική συμπαγή μορφή του. Παρά την απλότητα της διαδικασίας, η ποιότητα του τελικού προϊόντος εξαρτάται από την καθαρότητα της σόγιας και την ακρίβεια στο πήξιμο.

Οι τύποι του τόφου



Η ποικιλία του tofu εξαρτάται κυρίως από την υγρασία του. Έτσι, βρίσκουμε τους ακόλουθους τύπους:

Silken tofu: μαλακό και κρεμώδες, με υφή που θυμίζει γιαούρτι και είναι ιδανικό για σούπες, smoothies ή γλυκά.

Διαβάστε τη συνέχεια στο cantina.protothema.gr

Πηγή: protothema.gr